سپاس خدایی را که پروردگار جهانیان است وبه انسان آنچه را که نمیدانست تعلیم داد.سپس بدی و خوبی را به او الهام کرد و این انسان است که یا شکرگذار است یا ناسپاس(بخشی از آیات سوره های حمد،علق،شمس و انسان).

خود را موظف دانسته ام که به بیان مطالب علمی بپردازم که برای همگان مفید واقع گردد و تا حدی تشنگان علم ودانش را سیراب نماید.اما واقعیت همان است که اینشتین میگوید:"تکنولوژی بشر سریعتر از اخلاق و شخصیت بشری پیشرفت کرده است."یا گفته ی ماری کوری که:"جهان امروز از نداشتن دارویی به نام پرهیز رنج میبرد".

میخواهم چند جمله ی کلیشه ای اما اساسی را بیان کنم.در این عصر همه از پیشرفت سخن می گویند،اما چه پیشرفتی؟پیشرفت در این که مثلاٌ یک موشک تحقیقاتی به فضا فرستاده ایم؟یا یک ذره ی جدید در آزمایشگاه سرن کشف کرده ایم؟یا یا ربات های انسان نما ساخته ایم؟یا گیاهان و یا جانوران تغییر یافته ژنتیکی را بوجود آوریم؟بله همه ی این موارد نمونه هایی از پیشرفتند،اما آیا به همان اندازه که در پیشبرد علم تلاش کرده ایم برای بهبود اوضاع کنونی بشر نیز تلاش کرده ایم؟برای گسترش عدالت انسانی،گسترش فرهنگ اخلاقی،ترویج و توسعه ی صلح پایدار و در کنار هم بودن.

شاید همه ی این ها را به عهده ی علم گذاشته ایم اما به قول سعدی شیرازی:

"سعدیا گرچه سخن دان و مصالح گویی                               به عمل کار بر آید به سخن دانی نیست"